|
Πάλι ήρθες, πληγωμένη, με βαριά ψυχή,
κάτι για να μου θυμίσεις, όλο ταραχή,
λάθη μου και αμαρτίες, έτσι, ξαφνικά,
τώρα έγιναν σημάδια τόσο δυνατά.
Δε σε νοιάζει, δεν βλέπεις τα λάθη μου
και τα κάνεις ελπίδα
και δεν έχουνε τέλος τα πάθη μου,
τα σημάδια μου κοίτα.
Πάλι πήρες λάθος δρόμο κι ήρθες να με βρεις,
σκοτεινά τα μονοπάτια της επιστροφής,
τ’ αστέρια τρεμοσβήνουν λες και συμφωνούν,
αχ, και παλεύουν μες στη νύχτα όσοι αγαπούν.
Δε σε νοιάζει, δεν βλέπεις τα λάθη μου
και τα κάνεις ελπίδα
και δεν έχουνε τέλος τα πάθη μου,
τα σημάδια μου κοίτα.
|
Páli írthes, pligoméni, me variá psichí,
káti gia na mu thimísis, ólo tarachí,
láthi mu ke amartíes, étsi, ksafniká,
tóra éginan simádia tóso dinatá.
De se niázi, den vlépis ta láthi mu
ke ta kánis elpída
ke den échune télos ta páthi mu,
ta simádia mu kita.
Páli píres láthos drómo ki írthes na me vris,
skotiná ta monopátia tis epistrofís,
t’ astéria tremosvínun les ke simfonun,
ach, ke palevun mes sti níchta ósi agapun.
De se niázi, den vlépis ta láthi mu
ke ta kánis elpída
ke den échune télos ta páthi mu,
ta simádia mu kita.
|
