|
Στις πέντε το πρωί και πάλι μόνος
στους δρόμους τριγυρνώ σαν τον τρελό,
νομίζω πως εχθρός μου είν’ ο χρόνος
και νιώθω το μυαλό μου πιο θολό.
Στις πέντε το πρωί μου λείπεις τόσο,
δεν ξέρω τι να πω, θα τρελαθώ,
και πάλι το σταυρό μου θα σηκώσω,
στο λέω, δεν μπορώ να σ’ αρνηθώ.
Δε φταις εσύ, φταίω εγώ
που απελπισμένα σ’ αγαπώ,
και δεν μπορώ τη μοναξιά να συνηθίσω,
δε φταις εσύ, φταίω εγώ
που απελπισμένα σ’ αγαπώ,
κι αν δε θα `ρθείς θα τρελαθώ και θα λυγίσω.
Στις πέντε το πρωί κι η νύχτα ακόμα
μου κρύβει της καρδιάς τον ουρανό,
και πες μου πώς να μπω σε άλλο σώμα
για σένα ξενυχτάω και πονώ.
Δε φταις εσύ, φταίω εγώ
που απελπισμένα σ’ αγαπώ,
και δεν μπορώ τη μοναξιά να συνηθίσω,
δε φταις εσύ, φταίω εγώ
που απελπισμένα σ’ αγαπώ,
κι αν δε θα `ρθείς θα τρελαθώ και θα λυγίσω.
|
Stis pénte to pri ke páli mónos
stus drómus trigirnó san ton treló,
nomízo pos echthrós mu in’ o chrónos
ke niótho to mialó mu pio tholó.
Stis pénte to pri mu lipis tóso,
den kséro ti na po, tha trelathó,
ke páli to stavró mu tha sikóso,
sto léo, den boró na s’ arnithó.
De ftes esí, fteo egó
pu apelpisména s’ agapó,
ke den boró ti monaksiá na sinithíso,
de ftes esí, fteo egó
pu apelpisména s’ agapó,
ki an de tha `rthis tha trelathó ke tha ligiso.
Stis pénte to pri ki i níchta akóma
mu krívi tis kardiás ton uranó,
ke pes mu pós na bo se állo sóma
gia séna ksenichtáo ke ponó.
De ftes esí, fteo egó
pu apelpisména s’ agapó,
ke den boró ti monaksiá na sinithíso,
de ftes esí, fteo egó
pu apelpisména s’ agapó,
ki an de tha `rthis tha trelathó ke tha ligiso.
|
