Δε μ’ αγαπάς, δε μ’ αγαπάς
δε μ’ αγαπάς, δε μ’ αγαπάς
αφού λοιπόν δε μ’ αγαπάς
γιατί δε με πετάς
μες τα νερά του ποταμού σου,
μες το σκοτάδι του βυθού σου
ανήμπορος πια να γυρίσω
στην άλλη όχθη σαν πατήσω
να σ’ αποχαιρετήσω.
Απόκοσμη τρελή φευγάτη,
ατίθασο της νύχτας μάτι
αγγέλους μα και δαίμονες,
εσύ μόνο τους ένωνες
στο μαγικό
του πόθου σου κρεβάτι.
Δε μ’ αγαπάς, δε μ’ αγαπάς
δε μ’ αγαπάς, δε μ’ αγαπάς
αφού λοιπόν δε μ’ αγαπάς
μέσα μου τι ζητάς
τρέχεις στις φλέβες του κορμιού μου
στα σταυροδρόμια του μυαλού μου
και εγώ πασχίζω να σε πιάσω,
στην άλλη όχθη για να φτάσω
μήπως σε ξεπεράσω.
|
De m’ agapás, de m’ agapás
de m’ agapás, de m’ agapás
afu lipón de m’ agapás
giatí de me petás
mes ta nerá tu potamu su,
mes to skotádi tu vithu su
aníboros pia na giríso
stin álli óchthi san patíso
na s’ apocheretíso.
Apókosmi trelí fevgáti,
atíthaso tis níchtas máti
angélus ma ke demones,
esí móno tus énones
sto magikó
tu póthu su kreváti.
De m’ agapás, de m’ agapás
de m’ agapás, de m’ agapás
afu lipón de m’ agapás
mésa mu ti zitás
tréchis stis fléves tu kormiu mu
sta stavrodrómia tu mialu mu
ke egó paschízo na se piáso,
stin álli óchthi gia na ftáso
mípos se kseperáso.
|