Τι κι αν ο κόσμος μοιάζει με πικρό κρασί
Τι κι αν μαζί σου η μοναξιά πονάει πολύ
Τι κι αν σοφός δεν έγινα απ’ τα λάθη μου
Κύκλους κάνω και βουλιάζω μες στα πάθη μου
Μα δε με νοιάζει, στ’ αλήθεια δε με νοιάζει
Μα δε με νοιάζει και αυτό είναι που με πειράζει
Τι κι αν έχω πιστέψει πως αλήθεια προσπαθώ
Τι κι αν καλά θα γίνω μόνο αν τρελαθώ
Κι όσο σε μια γυάλα ψάχνω να κρυφτώ
Τόσο θα στριφογυρίζω μήπως θυμηθώ
Μα δε με νοιάζει, στ’ αλήθεια δε με νοιάζει
Μα δε με νοιάζει και αυτό είναι που με πειράζει
Τι κι αν ο κόσμος μοιάζει με χρυσό κλουβί
Τι κι αν τα βήματα μου βάρυναν πολύ
Δε σε φτάνω, τα όνειρα μου μοιάζουν φυλακή
Όσο πίσω τους θα τρέχω, χάνεται η στιγμή
Μα δε με νοιάζει, στ’ αλήθεια δε με νοιάζει
Μα δε με νοιάζει και αυτό είναι που με πειράζει
Μα δε με νοιάζει, στ’ αλήθεια δε με νοιάζει
Μα δε με νοιάζει και αυτό είναι που με πειράζει
|
Ti ki an o kósmos miázi me pikró krasí
Ti ki an mazí su i monaksiá ponái polí
Ti ki an sofós den égina ap’ ta láthi mu
Kíklus káno ke vuliázo mes sta páthi mu
Ma de me niázi, st’ alíthia de me niázi
Ma de me niázi ke aftó ine pu me pirázi
Ti ki an écho pistépsi pos alíthia prospathó
Ti ki an kalá tha gino móno an trelathó
Ki óso se mia giála psáchno na kriftó
Tóso tha strifogirízo mípos thimithó
Ma de me niázi, st’ alíthia de me niázi
Ma de me niázi ke aftó ine pu me pirázi
Ti ki an o kósmos miázi me chrisó kluví
Ti ki an ta vímata mu várinan polí
De se ftáno, ta ónira mu miázun filakí
Όso píso tus tha trécho, chánete i stigmí
Ma de me niázi, st’ alíthia de me niázi
Ma de me niázi ke aftó ine pu me pirázi
Ma de me niázi, st’ alíthia de me niázi
Ma de me niázi ke aftó ine pu me pirázi
|