Ότι αγάπησα, στοιχημάτισα
στη σκιά σου ακροβατώ
Τι κι αν έχασα, κοίτα πέταξα
φεύγω τώρα μακριά να σωθώ
Και προχωρώ, βγαίνω στους δρόμους
και λέω γεια σ’ όλους τους περαστικούς
ανάβω φλας στα όνειρά μου
δε μένω εδώ ούτε ένα λεπτό
Και προχωρώ, βγαίνω στους δρόμους
και λέω γεια σ’ όλους τους περαστικούς
ανάβω φλας στα όνειρά μου
δε μένω εδώ, δεν αντέχω ούτε λεπτό…
Ήσουν όνειρο, μόνο όνειρο
που το πήρε το πρωί
στον πικρό καφέ, ήλιε μου ζεστέ
δώσ’ μου θάρρος κι αντοχή…
|
Όti agápisa, stichimátisa
sti skiá su akrovató
Ti ki an échasa, kita pétaksa
fevgo tóra makriá na sothó
Ke prochoró, vgeno stus drómus
ke léo gia s’ ólus tus perastikus
anávo flas sta ónirá mu
de méno edó ute éna leptó
Ke prochoró, vgeno stus drómus
ke léo gia s’ ólus tus perastikus
anávo flas sta ónirá mu
de méno edó, den antécho ute leptó…
Ήsun óniro, móno óniro
pu to píre to pri
ston pikró kafé, ílie mu zesté
dós’ mu thárros ki antochí…
|