|
Πήρα τη μορφή σου, κι έφυγα ξανά
με τη θύμησή σου βόλτα στα στενά.
Mύρισα τα μαύρα τα σγουρά μαλλιά
κι ένιωσα τον πόνο να με τυραννά.
Δε σε χρειάζομαι, δε σε χρειάζομαι,
θέλω μονάχος τα φανάρια να περνώ.
Δε σε χρειάζομαι, κι ούτε που νοιάζομαι
σε ποιο σοκάκι θα με βρει το πρωινό.
Τώρα σου μιλάω κι είσαι μακριά,
θέλω να σ’ αγγίξω μόνο μια φορά,
να ξαναγυρίσεις να σε δω ξανά,
να ’χω τη φωνή σου να μου τραγουδά.
Δε σε χρειάζομαι, δε σε χρειάζομαι,
θέλω μονάχος τα φανάρια να περνώ.
Δε σε χρειάζομαι, κι ούτε που νοιάζομαι
σε ποιο σοκάκι θα με βρει το πρωινό.
|
Píra ti morfí su, ki éfiga ksaná
me ti thímisí su vólta sta stená.
Mírisa ta mavra ta sgurá malliá
ki éniosa ton póno na me tiranná.
De se chriázome, de se chriázome,
thélo monáchos ta fanária na pernó.
De se chriázome, ki ute pu niázome
se pio sokáki tha me vri to prinó.
Tóra su miláo ki ise makriá,
thélo na s’ angikso móno mia forá,
na ksanagirísis na se do ksaná,
na ’cho ti foní su na mu tragudá.
De se chriázome, de se chriázome,
thélo monáchos ta fanária na pernó.
De se chriázome, ki ute pu niázome
se pio sokáki tha me vri to prinó.
|
