Δε θέλω πια να είμαι κανενός,
όσο και να με τρώει ο καημός.
Στη μοναξιά θα ζήσω
κι ένα πρωί θα σβήσω
σε μια ζωή που όλο γράφει “προσεχώς”.
Και δε θέλω πια να με θυμάσαι
και δε θέλω πια να μ’ αγαπάς,
ούτε και από τα όνειρά μου να περνάς.
Δε θέλω πια κανείς να μ’ αγαπά,
εγώ είμαι ουρανός σε ξενιτιά.
Στις ερημιές γυρνάω
και μέσα μου πονάω,
χωρίς αγάπη κι από σένα μακριά.
Και δε θέλω πια να με θυμάσαι
και δε θέλω πια να μ’ αγαπάς,
ούτε και από τα όνειρά μου να περνάς.
|
De thélo pia na ime kanenós,
óso ke na me trói o kaimós.
Sti monaksiá tha zíso
ki éna pri tha svíso
se mia zoí pu ólo gráfi “prosechós”.
Ke de thélo pia na me thimáse
ke de thélo pia na m’ agapás,
ute ke apó ta ónirá mu na pernás.
De thélo pia kanis na m’ agapá,
egó ime uranós se ksenitiá.
Stis erimiés girnáo
ke mésa mu ponáo,
chorís agápi ki apó séna makriá.
Ke de thélo pia na me thimáse
ke de thélo pia na m’ agapás,
ute ke apó ta ónirá mu na pernás.
|