Μπήκανε ψύλλοι μέσα μας
πίνουν και τρώνε τη μπέσα μας,
γλεντάνε και χορεύουνε
και τελειωμό δεν έχουνε,
απρόσκλητοι στο σπίτι μας,
μας σέρνουν απ’ τη μύτη μας.
Στη ζούλα μας πλησίασαν
και τα μυαλά μας γύρισαν,
δε ζει ο Μεγαλέξανδρος,
ο κλέψας, ζει, του κλέψαντος
κι εμείς, καβάλα στ’ άλογα,
ζούμε μέσ’ στα παράλογα.
Στον κόρφο μας κρυβόντουσαν
και χρόνια ζεσταινόντουσαν,
ώσπου, σκιά μας έγιναν
για να φυλάν’ τα έρημα,
και κάθισαν στο σβέρκο μας,
αφεντικά στα έργα μας.
|
Bíkane psílli mésa mas
pínun ke tróne ti bésa mas,
glentáne ke chorevune
ke teliomó den échune,
apróskliti sto spíti mas,
mas sérnun ap’ ti míti mas.
Sti zula mas plisíasan
ke ta mialá mas girisan,
de zi o Megaléksandros,
o klépsas, zi, tu klépsantos
ki emis, kavála st’ áloga,
zume més’ sta paráloga.
Ston kórfo mas krivóntusan
ke chrónia zestenóntusan,
óspu, skiá mas éginan
gia na filán’ ta érima,
ke káthisan sto svérko mas,
afentiká sta érga mas.
|