Όπως μ’ αγαπάς νιώθω πως με πνίγεις,
έτσι που το πας πιο καλά να φύγεις,
όσο μου ζητάς τόσο θα βαριέμαι να σου δώσω.
Όπως μ’ αγαπάς μάλλον δε μου κάνεις,
με υπερβολές σίγουρα με χάνεις,
και με απειλές τότε είναι που δε σου ανήκω.
Δεν είμαι κανενός,
έχω θέμα, είμαι διαφορετικός,
μες στην τρέλα μου για όλα ικανός.
Αν φύγω μακριά, δε θα σ’ αρέσει.
Δεν είμαι κανενός,
μοιάζω με στεριά και είμαι ουρανός,
που με πας, δε φυλακίζεται το φως.
Δεν είμαι κανενός και αν σ’ αρέσει.
Όπως μ’ αγαπάς με τις φλόγες παίζεις,
έτσι γενικά με καταπιέζεις,
άλλα υλικά έχουν τελικά τα όνειρά μου.
Όπως μ’ αγαπάς χάνω τον αέρα,
βλέπω τα κενά και το παραπέρα
κι όλο πιο συχνά απ’ τη φυλακή σου δραπετεύω.
|
Όpos m’ agapás niótho pos me pnígis,
étsi pu to pas pio kalá na fígis,
óso mu zitás tóso tha variéme na su dóso.
Όpos m’ agapás mállon de mu kánis,
me ipervolés sígura me chánis,
ke me apilés tóte ine pu de su aníko.
Den ime kanenós,
écho théma, ime diaforetikós,
mes stin tréla mu gia óla ikanós.
An fígo makriá, de tha s’ arési.
Den ime kanenós,
miázo me steriá ke ime uranós,
pu me pas, de filakízete to fos.
Den ime kanenós ke an s’ arési.
Όpos m’ agapás me tis flóges pezis,
étsi geniká me katapiézis,
álla iliká échun teliká ta ónirá mu.
Όpos m’ agapás cháno ton aéra,
vlépo ta kená ke to parapéra
ki ólo pio sichná ap’ ti filakí su drapetevo.
|