|
Σαν παράθυρα κλεισμένα
τα ματάκια σου για μένα,
κι όλα γύρω είναι ξένα
τόσες νύχτες μοναξιάς.
Που να είσαι τόσα βράδια
και στον πόνο κάνω βάρδια,
η ζωή μου είναι άδεια
και δεν ξέρω που γυρνάς.
Δέκα νύχτες, δέκα μαχαιριές
την καρδιά μου γέμισαν πληγές.
Δέκα νύχτες λείπεις και πονώ
κι αν σε χάσω θα χαθώ.
Τόσα χάδια λατρεμένα
τόσα λόγια μαγεμένα,
σαν καράβια τσακισμένα
στης καρδιάς μου το βυθό.
Απ’ την νύχτα που ‘χεις φύγει
το παράπονο με πνίγει
κι η ζωή μου καταλήγει
σ’ ένα δρόμο αδειανό.
Δέκα νύχτες, δέκα μαχαιριές
την καρδιά μου γέμισαν πληγές.
Δέκα νύχτες λείπεις και πονώ
κι αν σε χάσω θα χαθώ
|
San paráthira klisména
ta matákia su gia ména,
ki óla giro ine kséna
tóses níchtes monaksiás.
Pu na ise tósa vrádia
ke ston póno káno várdia,
i zoí mu ine ádia
ke den kséro pu girnás.
Déka níchtes, déka macheriés
tin kardiá mu gémisan pligés.
Déka níchtes lipis ke ponó
ki an se cháso tha chathó.
Tósa chádia latreména
tósa lógia mageména,
san karávia tsakisména
stis kardiás mu to vithó.
Ap’ tin níchta pu ‘chis fígi
to parápono me pnígi
ki i zoí mu katalígi
s’ éna drómo adianó.
Déka níchtes, déka macheriés
tin kardiá mu gémisan pligés.
Déka níchtes lipis ke ponó
ki an se cháso tha chathó
|
