Της νύχτας οι φωνές, του δρόμου το φανάρι.
Ποιος ξέρει πού γυρνάς, που να ‘ρθω να σε βρω.
Ας ήταν μια φορά ακόμα να σε δω
να βγεις στο δρόμο μου μπροστά
μαζί σου να με πάρεις.
Δεν είν’ η αγάπη ζωγραφιά τα χρώματα ν’ αλλάξεις,
δεν είν’ αστέρι ο καημός τη μέρα να κρυφτεί,
ούτε παιχνίδι είν’ η καρδιά στην άμμο για να γράψεις,
δεν είν’ η αγάπη ζωγραφιά, σου το ’χω ξαναπεί.
Της νύχτας οι φωνές, τα σπίτια που παλιώνουν,
παράθυρα κλειστά σε πνίγουν στο λαιμό.
Ας ήταν μια φορά ακόμα να σε δω
την ώρα αυτή που σαν σκιές
τα λάθη μεγαλώνουν.
Δεν είν’ η αγάπη ζωγραφιά τα χρώματα ν’ αλλάξεις,
δεν είν’ αστέρι ο καημός τη μέρα να κρυφτεί,
ούτε παιχνίδι είν’ η καρδιά στην άμμο για να γράψεις,
δεν είν’ η αγάπη ζωγραφιά, σου το ’χω ξαναπεί.
|
Tis níchtas i fonés, tu drómu to fanári.
Pios kséri pu girnás, pu na ‘rtho na se vro.
As ítan mia forá akóma na se do
na vgis sto drómo mu brostá
mazí su na me páris.
Den in’ i agápi zografiá ta chrómata n’ alláksis,
den in’ astéri o kaimós ti méra na krifti,
ute pechnídi in’ i kardiá stin ámmo gia na grápsis,
den in’ i agápi zografiá, su to ’cho ksanapi.
Tis níchtas i fonés, ta spítia pu paliónun,
paráthira klistá se pnígun sto lemó.
As ítan mia forá akóma na se do
tin óra aftí pu san skiés
ta láthi megalónun.
Den in’ i agápi zografiá ta chrómata n’ alláksis,
den in’ astéri o kaimós ti méra na krifti,
ute pechnídi in’ i kardiá stin ámmo gia na grápsis,
den in’ i agápi zografiá, su to ’cho ksanapi.
|