Την πόλη που σου έχτισα
την ζήλεψαν οι μούσες,
στήσαν τραγούδι και χορό
στον δρόμο που περνούσες.
Έλα μικρή μου, όμορφη
κι ο Ορφέας περιμένει,
απ’ τις εννιά, η δέκατη
να γίνεις, η Ελένη.
Την πόλη που σου έχτισα,
την όργωσαν μ’ αστέρια,
φύτρωσ’ η νύχτα κι άνθισαν
του ουρανού τα χέρια.
Σ’ ανέβασαν τόσο ψηλά
που η αγάπη θα στερεύει
κι απ’ τις εννιά, η δέκατη,
της μοναξιάς Ελένη.
Σ’ ανέβασαν τόσο ψηλά
που η αγάπη να στερεύει
κι απ’ τις εννιά, η δέκατη,
της μοναξιάς μου Ελένη.
|
Tin póli pu su échtisa
tin zílepsan i muses,
stísan tragudi ke choró
ston drómo pu pernuses.
Έla mikrí mu, ómorfi
ki o Orféas periméni,
ap’ tis enniá, i dékati
na ginis, i Eléni.
Tin póli pu su échtisa,
tin órgosan m’ astéria,
fítros’ i níchta ki ánthisan
tu uranu ta chéria.
S’ anévasan tóso psilá
pu i agápi tha sterevi
ki ap’ tis enniá, i dékati,
tis monaksiás Eléni.
S’ anévasan tóso psilá
pu i agápi na sterevi
ki ap’ tis enniá, i dékati,
tis monaksiás mu Eléni.
|