Η νύχτα γίνεται τραγούδι λυπημένο
Μιλάει για σένα που δε σ’ έχω τώρα πια
Αυτό το όχι σου δικό μου μα και ξένο
Τρυπάει με δύναμη στο στήθος την καρδιά
Εσύ που έφυγες στα πάντα έχεις μείνει
Μες στον καθρέφτη μου, στα ρούχα, στις γωνιές
Ένα αποτύπωμα που τίποτα δε σβήνει
Ούτε σ’ αυτή ούτε στις άλλες τις ζωές
Κι εγώ που πίστεψα στα λόγια τα δικά σου
Κι εγώ που έμαθα στα όνειρα κοντά σου
Μαζεύω δύναμη ξανά να σηκωθώ
Εδώ που έφτασα δεν έχει άλλο γκρεμό
Εκεί ανάμεσα στη νύχτα και στη μέρα
Εκεί που σ’ έχασα η ζωή μου περπατάει
Φοράει στο χέρι της του τέλους μας τη βέρα
Και ρούχο πάνω της το βλέμμα σου φοράει
|
I níchta ginete tragudi lipiméno
Milái gia séna pu de s’ écho tóra pia
Aftó to óchi su dikó mu ma ke kséno
Tripái me dínami sto stíthos tin kardiá
Esí pu éfiges sta pánta échis mini
Mes ston kathréfti mu, sta rucha, stis goniés
Έna apotípoma pu típota de svíni
Oíte s’ aftí ute stis álles tis zoés
Ki egó pu pístepsa sta lógia ta diká su
Ki egó pu ématha sta ónira kontá su
Mazevo dínami ksaná na sikothó
Edó pu éftasa den échi állo gkremó
Eki anámesa sti níchta ke sti méra
Eki pu s’ échasa i zoí mu perpatái
Forái sto chéri tis tu télus mas ti véra
Ke rucho páno tis to vlémma su forái
|