|
Δεν αγαπάς και δε θυμάσαι, λες.
κι αν φούσκωσαν τα στήθη κι αν δακρύζεις
που δεν μπορείς να κλάψεις όπως πρώτα,
δεν αγαπάς και δε θυμάσαι, ας κλαις.
Ξάφνου θα δεις δυο μάτια γαλανά
πόσος καιρός! τα χάιδεψες μια νύχτα·
και σαν ν’ ακούς εντός σου να σαλεύει
μια συμφορά παλιά και να ξυπνά.
Θα στήσουνε μακάβριο το χορό
οι θύμησες στα περασμένα γύρω·
και θ’ ανθίσει στο βλέφαρο σαν τότε
και θα πέσει το δάκρυ σου πικρό.
Τα μάτια που κρεμούν ήλιοι χλωμοί
το φως στο χιόνι της καρδιά και λιώνει,
οι αγάπες που σαλεύουν πεθαμένες
οι πρώτοι ξανά που άναψαν καημοί…
|
Den agapás ke de thimáse, les.
ki an fuskosan ta stíthi ki an dakrízis
pu den boris na klápsis ópos próta,
den agapás ke de thimáse, as kles.
Ksáfnu tha dis dio mátia galaná
pósos kerós! ta cháidepses mia níchta·
ke san n’ akus entós su na salevi
mia simforá paliá ke na ksipná.
Tha stísune makávrio to choró
i thímises sta perasména giro·
ke th’ anthísi sto vléfaro san tóte
ke tha pési to dákri su pikró.
Ta mátia pu kremun ílii chlomi
to fos sto chióni tis kardiá ke lióni,
i agápes pu salevun pethaménes
i próti ksaná pu ánapsan kaimi…
|
