Εγώ με όποια και να ζω,
μάθε για σένα ότι ζω.
Με φιλούν και τι ντροπή,
τα μάτια κλείνω και λέω είσ’ εσύ.
Το ξέρω δε με θες μα δε φταις,
δεν ξέρουν το πρέπει οι καρδιές.
Τα κέρδισα όλα μα εσένα ποτέ
και δίχως ήλιο πώς θα ζήσω Χριστέ;
Δεν ξεχνιέσαι το ξέρω,
δεν ξεχνιέσαι εσύ,
όσο ο ήλιος θα βγαίνει
και γυρίζει η γη.
Σαν μαχαίρι που μένει
πάνω στην πληγή,
δεν ξεχνιέσαι το ξέρω,
δεν ξεχνιέσαι εσύ.
Η σκιά σου έχω γίνει
και σ’ ακολουθώ,
μια φωτιά που δε σβήνει
μέχρι να καώ.
Όσο ζω θα υποφέρω,
θα υποφέρω γιατί
δεν ξεχνιέσαι το ξέρω,
δεν ξεχνιέσαι εσύ.
Εγώ με όποια και να ζω,
μόνο εσένα αγαπώ.
Ξένα χέρια κι αν με κρατούν,
εγώ αφήνομαι να μ’ αγαπούν.
|
Egó me ópia ke na zo,
máthe gia séna óti zo.
Me filun ke ti ntropí,
ta mátia klino ke léo is’ esí.
To kséro de me thes ma de ftes,
den ksérun to prépi i kardiés.
Ta kérdisa óla ma eséna poté
ke díchos ílio pós tha zíso Christé;
Den ksechniése to kséro,
den ksechniése esí,
óso o ílios tha vgeni
ke girízi i gi.
San macheri pu méni
páno stin pligí,
den ksechniése to kséro,
den ksechniése esí.
I skiá su écho gini
ke s’ akoluthó,
mia fotiá pu de svíni
méchri na kaó.
Όso zo tha ipoféro,
tha ipoféro giatí
den ksechniése to kséro,
den ksechniése esí.
Egó me ópia ke na zo,
móno eséna agapó.
Kséna chéria ki an me kratun,
egó afínome na m’ agapun.
|