Δεν μπορεί η ζωή μας ολόκληρη να ‘ναι
πως θα φάμε και που λες το βράδυ να πάμε,
δεν μπορεί, δεν μπορεί…
Δεν μπορώ να πιστέψω πως μονάχα αν θα κλέψω,
αν πατήσω, αδικήσω, τότε μόνο θα ζήσω,
δεν μπορώ, δεν μπορώ…
Μες στην άσφαλτο στέκω,
με τα κτίρια γύρω.
Καρφωμένος στους δρόμους,
πως τα πόδια να σύρω.
Ξέχασα πως σηκώνουν
τη ματιά προς τον ήλιο.
Με σκυφτό το κεφάλι,
λαβωμένο θηρίο.
Δεν μπορεί η ζωή μας ολόκληρη να ‘ναι
μόνο ένας αγώνας κι η στιγμή σαν αιώνας,
δεν μπορεί, δεν μπορεί…
Δεν μπορεί να μην κρύβει κάποια λύση το έλος,
στο ατέλειωτο φιάσκο να μη δίνει ένα τέλος,
δεν μπορεί, δεν μπορεί…
Δεν μπορεί η ζωή μου να `ναι ένα γρανάζι
που με στίβει και παίρνει όσο πόνο κι αν στάζει,
δεν μπορεί, δεν μπορεί…
|
Den bori i zoí mas olókliri na ‘ne
pos tha fáme ke pu les to vrádi na páme,
den bori, den bori…
Den boró na pistépso pos monácha an tha klépso,
an patíso, adikíso, tóte móno tha zíso,
den boró, den boró…
Mes stin ásfalto stéko,
me ta ktíria giro.
Karfoménos stus drómus,
pos ta pódia na síro.
Kséchasa pos sikónun
ti matiá pros ton ílio.
Me skiftó to kefáli,
lavoméno thirío.
Den bori i zoí mas olókliri na ‘ne
móno énas agónas ki i stigmí san eónas,
den bori, den bori…
Den bori na min krívi kápia lísi to élos,
sto atélioto fiásko na mi díni éna télos,
den bori, den bori…
Den bori i zoí mu na `ne éna granázi
pu me stívi ke perni óso póno ki an stázi,
den bori, den bori…
|