Μέσα στο κρύο αγκαλιασμένοι
καίει το σώμα σου και με ζεσταίνει.
άσπρες νιφάδες στρώνουν κρεβάτι,
θα μας τρελάνει αυτή η αγάπη.
Δεν πα’ να βρέχει και να χιονίζει,
ο έρωτάς σου με συγκλονίζει.
Δεν πα’ να βρέχει, φωτιές με ζώνουν,
αυτά που ζούμε με δυναμώνουν.
Κι ας έχουν μπει μες στα παπούτσια μου νερά,
νιώθω τα πόδια μου να έχουνε φτερά.
Ο έρωτάς μας δεν λογαριάζει,
το σύμπαν τρέμει και με τρομάζει.
Κι από τις στάχτες γεννιέται πάλι
κι είν’ η ψυχή του από ατσάλι.
|
Mésa sto krío agkaliasméni
kei to sóma su ke me zesteni.
áspres nifádes strónun kreváti,
tha mas treláni aftí i agápi.
Den pa’ na vréchi ke na chionízi,
o érotás su me sigklonízi.
Den pa’ na vréchi, fotiés me zónun,
aftá pu zume me dinamónun.
Ki as échun bi mes sta paputsia mu nerá,
niótho ta pódia mu na échune fterá.
O érotás mas den logariázi,
to síban trémi ke me tromázi.
Ki apó tis stáchtes genniéte páli
ki in’ i psichí tu apó atsáli.
|