|
Μείναμε μόνοι και άδειοι οι δρόμοι
αυτά είναι δάκρυα ή σταγόνες βροχής;
O χρόνος παγώνει το ψέμα τελειώνει
ατέλειωτες οι ώρες σιωπής.
O κόσμος μου λιώνει και δεν κατορθώνει
να βρει σε εμάς λογική, δεν θέλω ν’ αφήσω
ό,τι χτίσαμε πίσω σε μία κακιά μας στιγμή.
Μες στα μάτια σου κοιτώ, τι μας έμεινε να δω,
τι παλεύει να σωθεί, τι για πάντα έχει χαθεί.
Μες τα μάτια μου κοιτάς, ξέρω μέσα σου ζητάς
κάποιος να ‘σπαγε να πει…
δε σ’ αφήνω…
Δε σ’ αφήνω απ’ τα μάτια μου τόσες ώρες σιωπής,
τσαλακώνω τα αγκάθια μου μην πληγωθείς.
Δεν σ’ αφήνω απ’ τα μάτια μου τέτοια νύχτα βροχής
και σου δίνω τα χάδια μου να ζεσταθείς.
Μικρές αλήθειες, δικές μας συνήθειες
στοιχειώνουν τον κόσμο μου σε κάθε στιγμή.
Οι ώρες αργά περνούν και μοιάζουνε ίδιες,
ο χρόνος μου μοιάζει σαν να λείπεις εσύ.
Μες στα μάτια σου κοιτώ, τι μας έμεινε να δω,
τι παλεύει να σωθεί, τι για πάντα έχει χαθεί.
Μες τα μάτια μου κοιτάς, ξέρω μέσα σου ζητάς
κάποιος να ‘σπαγε να πει…
δε σ’ αφήνω…
Δε σ’ αφήνω απ’ τα μάτια μου τόσες ώρες σιωπής,
τσαλακώνω τα αγκάθια μου μην πληγωθείς.
Δεν σ’ αφήνω απ’ τα μάτια μου τέτοια νύχτα βροχής
και σου δίνω τα χάδια μου να ζεσταθείς.
Μείναμε μόνοι, είναι άδειοι οι δρόμοι,
αυτά είναι δάκρυα, όχι σταγόνες βροχής.
Ο χρόνος παγώνει, το ψέμα τελειώνει
ατέλειωτες οι ώρες σιωπής.
Ο πόνος δηλώνει πως δεν κατορθώνει
να βρει σε μας λογική, δεν πρέπει να αφήσουμε
ό,τι χτίσαμε πίσω και η μοίρα ας θέλει.
|
Miname móni ke ádii i drómi
aftá ine dákria í stagónes vrochís;
O chrónos pagóni to pséma telióni
atéliotes i óres siopís.
O kósmos mu lióni ke den katorthóni
na vri se emás logikí, den thélo n’ afíso
ó,ti chtísame píso se mía kakiá mas stigmí.
Mes sta mátia su kitó, ti mas émine na do,
ti palevi na sothi, ti gia pánta échi chathi.
Mes ta mátia mu kitás, kséro mésa su zitás
kápios na ‘spage na pi…
de s’ afíno…
De s’ afíno ap’ ta mátia mu tóses óres siopís,
tsalakóno ta agkáthia mu min pligothis.
Den s’ afíno ap’ ta mátia mu tétia níchta vrochís
ke su díno ta chádia mu na zestathis.
Mikrés alíthies, dikés mas siníthies
stichiónun ton kósmo mu se káthe stigmí.
I óres argá pernun ke miázune ídies,
o chrónos mu miázi san na lipis esí.
Mes sta mátia su kitó, ti mas émine na do,
ti palevi na sothi, ti gia pánta échi chathi.
Mes ta mátia mu kitás, kséro mésa su zitás
kápios na ‘spage na pi…
de s’ afíno…
De s’ afíno ap’ ta mátia mu tóses óres siopís,
tsalakóno ta agkáthia mu min pligothis.
Den s’ afíno ap’ ta mátia mu tétia níchta vrochís
ke su díno ta chádia mu na zestathis.
Miname móni, ine ádii i drómi,
aftá ine dákria, óchi stagónes vrochís.
O chrónos pagóni, to pséma telióni
atéliotes i óres siopís.
O pónos dilóni pos den katorthóni
na vri se mas logikí, den prépi na afísume
ó,ti chtísame píso ke i mira as théli.
|
