Σε θυμάμαι που κερνούσες
ούζο και συνθήματα
Και στο όνειρο κεντούσες
χρυσαφένια νήματα.
Έτρεχες στην ανηφόρα
κόντρα στα διλήμματα
μα σου κόψανε τη φόρα
κι έπεσες στα λύματα.
Κάνεις δήθεν πως σε καίει
λίγο κοντοστέκεσαι
Τ’ όνειρό μας καταρρέει
μα εσύ δεν αντιστέκεσαι.
Δεν το θέλω μα το βλέπω
τ’ ακριβό καπέλο σου
Θα κρυφτώ σ’ ένα τραγούδι
για να δω το τέλος σου.
Έλεγες όταν παλεύεις πάντα δικαιώνεσαι
Όλα αυτά τα παζαρεύεις και εξαργυρώνεσαι
σε κακόφημα σοκάκια μ’ αστικές συνήθειες
κι όσοι μείναν στα χαντάκια στρατιές ηλίθιες.
|
Se thimáme pu kernuses
uzo ke sinthímata
Ke sto óniro kentuses
chrisafénia nímata.
Έtreches stin anifóra
kóntra sta dilímmata
ma su kópsane ti fóra
ki épeses sta límata.
Kánis díthen pos se kei
lígo kontostékese
T’ óniró mas katarréi
ma esí den antistékese.
Den to thélo ma to vlépo
t’ akrivó kapélo su
Tha kriftó s’ éna tragudi
gia na do to télos su.
Έleges ótan palevis pánta dikeónese
Όla aftá ta pazarevis ke eksargirónese
se kakófima sokákia m’ astikés siníthies
ki ósi minan sta chantákia stratiés ilíthies.
|