|
Υγρό το βράδυ και θολό δεν έχω που να πάω
Για σένα συζητάω
Νιώθουν οι φίλοι μου άβολα με την κατάστασή μου
Που μέρες ξενυχτάω
Απόψε όλα τα ’χω πιει στο πάτωμα η ματιά μου
και θέλω να ξεχάσω
Να `ρθει η ώρα κι η στιγμή που όλα σαν αέρας
Και θα το ξεπεράσω
Ήσουν το δηλητήριο που στην ψυχή μου έσταξε
Και τη ζωή τελειώνει
Κι ότι αγάπησα βαθιά ένα μαχαίρι στη καρδιά
Στο τέλος με σκοτώνει
Είπες πως θα `ρθει ο καιρός που όλα θα αλλάξουν
Στερνή παρηγοριά μου
Μα εξαφάνισες το φως κι άφησες το σκοτάδι
Για μόνη συντροφιά μου
Κι έμεινα εδώ τόσο μικρός να σε φωνάζω διαρκώς
Μα δεν ακούς κανένα
Την ομορφιά σου την πετάς κι έμαθες να μοιράζεις
Φιλιά καταραμένα
|
Igró to vrádi ke tholó den écho pu na páo
Gia séna sizitáo
Nióthun i fíli mu ávola me tin katástasí mu
Pu méres ksenichtáo
Apópse óla ta ’cho pii sto pátoma i matiá mu
ke thélo na ksecháso
Na `rthi i óra ki i stigmí pu óla san aéras
Ke tha to kseperáso
Ήsun to dilitírio pu stin psichí mu éstakse
Ke ti zoí telióni
Ki óti agápisa vathiá éna macheri sti kardiá
Sto télos me skotóni
Ipes pos tha `rthi o kerós pu óla tha alláksun
Sterní parigoriá mu
Ma eksafánises to fos ki áfises to skotádi
Gia móni sintrofiá mu
Ki émina edó tóso mikrós na se fonázo diarkós
Ma den akus kanéna
Tin omorfiá su tin petás ki émathes na mirázis
Filiá kataraména
|
