Κάθομαι μόνος στη σιωπή
Κι ακούω τη φωνή σου
Να μου μιλάει για τις στιγμές
που έζησα μαζί σου
Κοίτα που έφτασα ο τρελός
Μόνος μου να μιλάω
Πόνο εσύ να με κερνάς
Κι εγώ να σ’ αγαπάω
Δεν ενδιαφέρεσαι για μένα
ούτε σε νοιάζει
Άφησες το όνειρο γυμνό
μες στο χαλάζι
Είναι η αγάπη σου φωτιά
που όλα τα καίει
Για πες μου όμως
η καρδιά μου τι σου φταίει
Έβαλα στο ποτήρι μου
Οινόπνευμα και πίνω
Και το μυαλό μου θόλωσε
δεν ξέρω τι θα γίνω
Οι αναμνήσεις στήσανε
χορό πάλι της θλίψης
Ποιος να μου το `λεγε εσύ
πως θα με εγκαταλείψεις
|
Káthome mónos sti siopí
Ki akuo ti foní su
Na mu milái gia tis stigmés
pu ézisa mazí su
Kita pu éftasa o trelós
Mónos mu na miláo
Póno esí na me kernás
Ki egó na s’ agapáo
Den endiaférese gia ména
ute se niázi
Άfises to óniro gimnó
mes sto chalázi
Ine i agápi su fotiá
pu óla ta kei
Gia pes mu ómos
i kardiá mu ti su ftei
Έvala sto potíri mu
Inópnevma ke píno
Ke to mialó mu thólose
den kséro ti tha gino
I anamnísis stísane
choró páli tis thlípsis
Pios na mu to `lege esí
pos tha me egkatalipsis
|