Βγήκες στο δρόμο σαν να ήξερες που πας,
ποτέ δε σ’ είδα πίσω να κοιτάζεις,
κι απ’ τ’ ανοιχτό παράθυρο, σαν άγαλμα, βουβή,
σε έβλεπα στον άσφαλτο μακριά μου να βουλιάζεις.
Και σε θυμάμαι όταν έφευγες να λες
πως κάποιον ψάχνεις, κάπου αλλού κάτι ζητούσες,
τον εαυτό σου, λέει, να βρεις στη μοναξιά,
ποτέ μου δεν κατάλαβα αυτό που εννοούσες.
Τώρα τα τρένα δε σε βγάζουν πουθενά,
τα λεωφορεία γλιστράν χωρίς να σταματάνε,
κι όσο περνάει η ώρα δυναμώνει κι η βροχή,
μάταια ψάχνεις, για σένα δεν έχει, δεν έχει ταξί.
Βγήκες στο δρόμο κι όλη νύχτα περπατάς,
αυτό δεν ήθελες, να βρεις αλλού λιμάνι,
τώρα τι παίρνεις τέτοια ώρα και ζητάς
απ’ την καρδιά που πάγωσες, αυτή να σε ζεστάνει.
Τώρα τα τρένα δε σε βγάζουν πουθενά,
τα λεωφορεία γλιστράν χωρίς να σταματάνε,
κι όσο περνάει η ώρα δυναμώνει κι η βροχή,
μάταια ψάχνεις, για σένα δεν έχει, δεν έχει ταξί.
|
Ogíkes sto drómo san na íkseres pu pas,
poté de s’ ida píso na kitázis,
ki ap’ t’ anichtó paráthiro, san ágalma, vuví,
se évlepa ston ásfalto makriá mu na vuliázis.
Ke se thimáme ótan éfevges na les
pos kápion psáchnis, kápu allu káti zituses,
ton eaftó su, léi, na vris sti monaksiá,
poté mu den katálava aftó pu ennouses.
Tóra ta tréna de se vgázun puthená,
ta leoforia glistrán chorís na stamatáne,
ki óso pernái i óra dinamóni ki i vrochí,
mátea psáchnis, gia séna den échi, den échi taksí.
Ogíkes sto drómo ki óli níchta perpatás,
aftó den ítheles, na vris allu limáni,
tóra ti pernis tétia óra ke zitás
ap’ tin kardiá pu págoses, aftí na se zestáni.
Tóra ta tréna de se vgázun puthená,
ta leoforia glistrán chorís na stamatáne,
ki óso pernái i óra dinamóni ki i vrochí,
mátea psáchnis, gia séna den échi, den échi taksí.
|