Μ’ αίμα χτισμένο, κάθε πέτρα και καημός
κάθε καρφί του πίκρα και λυγμός
Μα όταν γυρίζαμε το βράδυ απ’ τη δουλειά
εγώ και εκείνη όνειρα, φιλιά
Το `δερνε αγέρας κι η βροχή
μα ήταν λιμάνι κι αγκαλιά και γλυκιά απαντοχή
Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε ψυχή.
Πάρ’ το στεφάνι μας, πάρ’ το γεράνι μας
στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή
Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου
εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί
Ένα κρεβάτι και μια κούνια στη γωνιά
στην τρύπια στέγη του άστρα και πουλιά
Κάθε του πόρτα ιδρώτας κι αναστεναγμός
κάθε παράθυρό του κι ουρανός
Κι όταν ερχόταν η βραδιά
μες στο στενό σοκάκι ξεφαντώναν τα παιδιά
Αχ, το σπιτάκι μας, κι αυτό είχε καρδιά
Πάρ’ το στεφάνι μας, πάρ’ το γεράνι μας
στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή
Κράτα το χέρι μου και πάμε αστέρι μου
εμείς θα ζήσουμε κι ας είμαστε φτωχοί
|
M’ ema chtisméno, káthe pétra ke kaimós
káthe karfí tu píkra ke ligmós
Ma ótan girízame to vrádi ap’ ti duliá
egó ke ekini ónira, filiá
To `derne agéras ki i vrochí
ma ítan limáni ki agkaliá ke glikiá apantochí
Ach, to spitáki mas, ki aftó iche psichí.
Pár’ to stefáni mas, pár’ to geráni mas
sti Drapetsóna pia den échume zoí
Kráta to chéri mu ke páme astéri mu
emis tha zísume ki as imaste ftochi
Έna kreváti ke mia kunia sti goniá
stin trípia stégi tu ástra ke puliá
Káthe tu pórta idrótas ki anastenagmós
káthe paráthiró tu ki uranós
Ki ótan erchótan i vradiá
mes sto stenó sokáki ksefantónan ta pediá
Ach, to spitáki mas, ki aftó iche kardiá
Pár’ to stefáni mas, pár’ to geráni mas
sti Drapetsóna pia den échume zoí
Kráta to chéri mu ke páme astéri mu
emis tha zísume ki as imaste ftochi
|