Απ’ τη μέρα που σε γνώρισα
σ’ άλλους δρόμους ανηφόρισα
και τους φίλους μου αρνήθηκα,
στον παράδεισο κοιμήθηκα.
Απ’ την ώρα που σ’ αντίκρυσα
και στα χέρια σου ξενύχτησα,
τ’ όνομά μου πια το ξέχασα
και τα λογικά μου έχασα.
Και μόνο να σε δω
και τα χάνω, θα χαθώ.
Μόνο να σε δω
φτάνει για να τρελαθώ.
Δυο φλόγες, δυο κορμιά,
μια νύχτα, ένας έρωτας,
δυο δάχτυλα κρασί
κι ο κόσμος μου είσαι εσύ.
Απ’ τον έρωτα ζαλίστηκα,
στα φιλιά σου ξεμυαλίστηκα
και το σπίτι μου παράτησα,
στην εικόνα σου γονάτισα.
Μόνο να σε δω
και τα χάνω, θα χαθώ.
Μόνο να σε δω
φτάνει για να τρελαθώ.
Δυο φλόγες, δυο κορμιά,
μια νύχτα, ένας έρωτας,
δυο δάχτυλα κρασί
κι ο κόσμος μου είσαι εσύ
|
Ap’ ti méra pu se gnórisa
s’ állus drómus anifórisa
ke tus fílus mu arníthika,
ston parádiso kimíthika.
Ap’ tin óra pu s’ antíkrisa
ke sta chéria su kseníchtisa,
t’ ónomá mu pia to kséchasa
ke ta logiká mu échasa.
Ke móno na se do
ke ta cháno, tha chathó.
Móno na se do
ftáni gia na trelathó.
Dio flóges, dio kormiá,
mia níchta, énas érotas,
dio dáchtila krasí
ki o kósmos mu ise esí.
Ap’ ton érota zalístika,
sta filiá su ksemialístika
ke to spíti mu parátisa,
stin ikóna su gonátisa.
Móno na se do
ke ta cháno, tha chathó.
Móno na se do
ftáni gia na trelathó.
Dio flóges, dio kormiá,
mia níchta, énas érotas,
dio dáchtila krasí
ki o kósmos mu ise esí
|