Στο θολό το νερό γραμμές τραβούν στον ουρανό
βροχή στη σκεπή, κίτρινη πόλη γιαπί
αστέρια σβήνουν κι όνειρα κλείνουν σιωπή.
Δυο, δυο κι άλλα δυο
δυο βήματα χωρίζουν τον ουρανό
δυο, δυο κι άλλα δυο
δυο βήματα χωρίζουν τον ουρανό από εδώ.
Τα μάτια μου τυφλά βλέπουν δυο φώτα μακριά
η ανάγκη σου όσο θες δε σε γυρνάει στο χθες
καίνε οι κόρες μας, τα χρόνια γίναν οι ώρες μας.
Η ευτυχία μου μικρή
για δε σου πα να κρεμαστείς στο σκοινί
τ’ άσπρα χαμόγελα ακουμπώ
στα χέρια μου θα σφίξω το αύριο.
Ανάγκη μου βαριά την πόρτα κλείσε σιγά
δεν μας θυμάται κανείς, ποιος νοιάζεται αν χαθείς
πέρα απ’ τον τόπο αυτό θα γίνεις μηδενικό.
Aστους να ψέλνουν την ψυχή
τα μάτια μας κοιτάζουν στην κορφή
στέκει ο Θεός και μας κοιτά
δεν δίνει φράγκο για τίποτα.
|
Sto tholó to neró grammés travun ston uranó
vrochí sti skepí, kítrini póli giapí
astéria svínun ki ónira klinun siopí.
Dio, dio ki álla dio
dio vímata chorízun ton uranó
dio, dio ki álla dio
dio vímata chorízun ton uranó apó edó.
Ta mátia mu tiflá vlépun dio fóta makriá
i anágki su óso thes de se girnái sto chthes
kene i kóres mas, ta chrónia ginan i óres mas.
I eftichía mu mikrí
gia de su pa na kremastis sto skiní
t’ áspra chamógela akubó
sta chéria mu tha sfíkso to avrio.
Anágki mu variá tin pórta klise sigá
den mas thimáte kanis, pios niázete an chathis
péra ap’ ton tópo aftó tha ginis midenikó.
Astus na psélnun tin psichí
ta mátia mas kitázun stin korfí
stéki o Theós ke mas kitá
den díni frágko gia típota.
|