Άφκιαστο κι αστόλιστο
του χάρου δε σε δίνω
στάσου με το ανθόνερο
την όψη σου να πλύνω
Το στερνό το χτένισμα
με τα χρυσά τα χτένια
πάρτε απ’ τη μανούλα σας
μαλλάκια μεταξένια
Μήπως και τον χάροντα
καθώς θα σε κοιτάξει
του φανείς αχάιδευτο
και σε παραπετάξει
Κι αν διψάσεις μην το πιεις
από τον κάτω κόσμο
το νερό της αρνησιάς
φτωχό κομμένο δυόσμο
Μην το πιεις και ολότελα
και αιώνια μας ξεχάσεις
βάλε τα σημάδια σου
τον δρόμο να μην χάσεις
Και στο σπίτι τ’ άραχνο
γυρνώντας ω ακριβέ μας
γίνε αεροφύσημα
και γλυκοφίλησέ μας
|
Άfkiasto ki astólisto
tu cháru de se díno
stásu me to anthónero
tin ópsi su na plíno
To sternó to chténisma
me ta chrisá ta chténia
párte ap’ ti manula sas
mallákia metaksénia
Mípos ke ton cháronta
kathós tha se kitáksi
tu fanis acháidefto
ke se parapetáksi
Ki an dipsásis min to piis
apó ton káto kósmo
to neró tis arnisiás
ftochó komméno diósmo
Min to piis ke olótela
ke eónia mas ksechásis
vále ta simádia su
ton drómo na min chásis
Ke sto spíti t’ árachno
girnóntas o akrivé mas
gine aerofísima
ke glikofílisé mas
|