Δυο τρελοί σ’ ένα καζάνι, όριο βρασμού
θα μας φάνε τα κοράκια του εγωισμού.
Δυο τρελοί σ’ ένα μανδύα μόνοι μπήκανε
η ανάφλεξη βραδεία και δεθήκανε.
Δυο τρελοί σ’ ένα καζάνι, όριο βρασμού
θα μας φάνε τα κοράκια του εγωισμού.
Δυο τρελοί χίλια λαμπάκια αναβοσβήνουνε
κάνουν το καζάνι βάρκα και το λύνουνε.
Να μια βάρκα, μια βαρκούλα
να μαΐστρος τραμουντάνα
να μια διάτρητη καρδούλα
να κι η δόλια μου η μάνα.
Δυο τρελοί σ’ ένα καζάνι, πάνω στην πυρά
μια ζωή με τα ξερά τους καίνε τα χλωρά.
Δυο τρελοί, γυαλί το μάτι στο γινάτι τους
κόβουνε στα δυο το χάπι, την αγάπη τους.
|
Dio treli s’ éna kazáni, ório vrasmu
tha mas fáne ta korákia tu egismu.
Dio treli s’ éna mandía móni bíkane
i anáfleksi vradia ke dethíkane.
Dio treli s’ éna kazáni, ório vrasmu
tha mas fáne ta korákia tu egismu.
Dio treli chília labákia anavosvínune
kánun to kazáni várka ke to línune.
Na mia várka, mia varkula
na maΐstros tramuntána
na mia diátriti kardula
na ki i dólia mu i mána.
Dio treli s’ éna kazáni, páno stin pirá
mia zoí me ta kserá tus kene ta chlorá.
Dio treli, gialí to máti sto gináti tus
kóvune sta dio to chápi, tin agápi tus.
|