Όταν θα μ’ αποχαιρετάς
στα μάτια να μην με κοιτάς
οι σκέψεις γίνονται βραχνάς
θυμός και με σκοτώνει.
Όμως να μην με φοβηθείς
είναι θυμός της προσμονής
στα μάτια μου να μην το δεις
φύγε να τελειώνει.
Δώσε ένα τέλος να αρμόζει
κάνε μια έξοδο μεγάλη
να σε χειροκροτήσουμε όλοι
τα πλήθη μάγεψε και πάλι.
Όταν θα φεύγεις από ‘δω
να μην το κάνεις τραγικό
κάν’ το σαν να ‘ναι κάτι απλό
κι ας θέλω να πεθάνω.
Φύγε και τίποτα μην πεις
είναι η ώρα της σιωπής
κρύβω τα λόγια της οργής
κι ας ξέρω πως σε χάνω.
|
Όtan tha m’ apocheretás
sta mátia na min me kitás
i sképsis ginonte vrachnás
thimós ke me skotóni.
Όmos na min me fovithis
ine thimós tis prosmonís
sta mátia mu na min to dis
fíge na telióni.
Dóse éna télos na armózi
káne mia éksodo megáli
na se chirokrotísume óli
ta plíthi mágepse ke páli.
Όtan tha fevgis apó ‘do
na min to kánis tragikó
kán’ to san na ‘ne káti apló
ki as thélo na petháno.
Fíge ke típota min pis
ine i óra tis siopís
krívo ta lógia tis orgís
ki as kséro pos se cháno.
|