|
Δώδεκα παρά, λόγια τρυφερά,
σαν κι αυτά που σ’ άκουσα να λες,
σ’ άλλον στη γραμμή, άχρηστο κορμί,
μην αρχίζεις κλάψες κι απειλές.
Έφυγα, ξέφυγα
κι απ’ το στόμα μου δε βγήκε ούτε γεια χαρά
έφυγα, κι άφησα σ’ άλλον τα φτερά.
Δώδεκα γκρεμοί, οι εγωισμοί,
πώς μπορούσα εγώ να φανταστώ,
ποιόν φιλάς αλλού, ρόμπα του κιλού,
σκλάβο μ’ είχες δίπλα σου πιστό.
Έφυγα, ξέφυγα
κι απ’ το στόμα μου δε βγήκε ούτε γεια χαρά
έφυγα, κι άφησα σ’ άλλον τα φτερά.
Νύχτα, νύχτα πεταλούδα, την αγάπη πες Ιούδα
κλείσ’ την πόρτα, κλείσ’ τα μάτια, φεύγα εαυτέ,
νύχτα, νύχτα ξελογιάστρα, στης παρηγοριάς τη γλάστρα
φύτεψα έναν πόθο, μη σε ξαναδώ ποτέ.
Νύχτα, νύχτα φεύγα πρώτη, άσε μ’ Άγνωστο στρατιώτη
ν’ αγαπάω ένα πράγμα σαν ωκεανό
σαν φεγγάρι, σαν πατρίδα, να φιλάς τον άλλο σ’ είδα
πώς να κρύψεις τέτοιο πράγμα απ’ τον ουρανό.
Έφυγα, ξέφυγα
κι απ’ το στόμα μου δε βγήκε ούτε γεια χαρά
έφυγα, κι άφησα σ’ άλλον τα φτερά.
Σ’ άλλον τα φτερά, σ’ άλλον τα φτερά.
|
Dódeka pará, lógia triferá,
san ki aftá pu s’ ákusa na les,
s’ állon sti grammí, áchristo kormí,
min archízis klápses ki apilés.
Έfiga, kséfiga
ki ap’ to stóma mu de vgíke ute gia chará
éfiga, ki áfisa s’ állon ta fterá.
Dódeka gkremi, i egismi,
pós borusa egó na fantastó,
pión filás allu, róba tu kilu,
sklávo m’ iches dípla su pistó.
Έfiga, kséfiga
ki ap’ to stóma mu de vgíke ute gia chará
éfiga, ki áfisa s’ állon ta fterá.
Níchta, níchta petaluda, tin agápi pes Iuda
klis’ tin pórta, klis’ ta mátia, fevga eafté,
níchta, níchta kselogiástra, stis parigoriás ti glástra
fítepsa énan pótho, mi se ksanadó poté.
Níchta, níchta fevga próti, áse m’ Άgnosto stratióti
n’ agapáo éna prágma san okeanó
san fengári, san patrída, na filás ton állo s’ ida
pós na krípsis tétio prágma ap’ ton uranó.
Έfiga, kséfiga
ki ap’ to stóma mu de vgíke ute gia chará
éfiga, ki áfisa s’ állon ta fterá.
S’ állon ta fterá, s’ állon ta fterá.
|
