Έφυγες κι αδειάσανε
Ξανά τα μονοπάτια μου
Κι ένιωσα να σβήνει ο κόσμος
Όλος απ’ τα μάτια
Κι άρχισε να βρέχει ξαφνικά
Σ’ όλους τους δρόμους
Σαν έπεσες σαν ρούχο
Απ’ τους ώμους μου
Και βγήκα πάλι μες τα μπας για να σε βρω
Κι όλο για σένα μιλάω δεν ξέρω πια που πάω
Κι όλο για σένα μιλάω και βρίζω και σπάω
Κι όλο για σένανε ρωτώ
Για σένα στον γκρεμό κατρακυλάω
Έφυγες και ψάχνω στο ποτήρι
Τα κομμάτια μου
Μια ζωή, σαν πόλη γκρεμισμένη
Μες τα μάτια μου
Κι άρχισε να βρέχει ξαφνικά
Σ’ όλους τους δρόμους
Σαν έπεσες σαν ρούχο
Απ’ τους ώμους μου
Και βγήκα πάλι μες τα μπας για να σε βρω
Κι όλο για σένα μιλάω δεν ξέρω πια που πάω
Κι όλο για σένα μιλάω και βρίζω και σπάω
Κι όλο για σένανε ρωτώ
Για σένα στον γκρεμό κατρακυλάω
|
Έfiges ki adiásane
Ksaná ta monopátia mu
Ki éniosa na svíni o kósmos
Όlos ap’ ta mátia
Ki árchise na vréchi ksafniká
S’ ólus tus drómus
San épeses san rucho
Ap’ tus ómus mu
Ke vgíka páli mes ta bas gia na se vro
Ki ólo gia séna miláo den kséro pia pu páo
Ki ólo gia séna miláo ke vrízo ke spáo
Ki ólo gia sénane rotó
Gia séna ston gkremó katrakiláo
Έfiges ke psáchno sto potíri
Ta kommátia mu
Mia zoí, san póli gkremisméni
Mes ta mátia mu
Ki árchise na vréchi ksafniká
S’ ólus tus drómus
San épeses san rucho
Ap’ tus ómus mu
Ke vgíka páli mes ta bas gia na se vro
Ki ólo gia séna miláo den kséro pia pu páo
Ki ólo gia séna miláo ke vrízo ke spáo
Ki ólo gia sénane rotó
Gia séna ston gkremó katrakiláo
|