Μαχαίρια οι στιγμές χαράζουν το κορμί μου
αγάπες και πληγές και αδέσποτες ψυχές
μα εγώ σ’ακολουθώ και δίνω την ζωή μου
τα χείλη σου να πιω να εξομολογηθώ
Δεν παλεύεται, να μην υπάρχεις πια εδώ
δεν παλεύεται, να έχω δυο μήνες να σε δω
δεν επιτρέπεται δίχως την αγάπη σου να ζω
δεν παλεύεταιδεν παλεύεται.
Κομμάτια η ζωή και εγώ στην φυλακή σου
να σπάω σαν γυαλί στης τρέλα το κελί
τα όνειρα μας ποιος, ποιος έκλεψε θυμήσου
δεν πάει άλλο πια να ζω στην ερημιά.
Δεν παλεύεται, να μην υπάρχεις πια εδώ
δεν παλεύεται, να έχω δυο μήνες να σε δω
δεν επιτρέπεται δίχως την αγάπη σου να ζω
δεν παλεύεταιδεν παλεύεται.
|
Macheria i stigmés charázun to kormí mu
agápes ke pligés ke adéspotes psichés
ma egó s’akoluthó ke díno tin zoí mu
ta chili su na pio na eksomologithó
Den palevete, na min ipárchis pia edó
den palevete, na écho dio mínes na se do
den epitrépete díchos tin agápi su na zo
den paleveteden palevete.
Kommátia i zoí ke egó stin filakí su
na spáo san gialí stis tréla to kelí
ta ónira mas pios, pios éklepse thimísu
den pái állo pia na zo stin erimiá.
Den palevete, na min ipárchis pia edó
den palevete, na écho dio mínes na se do
den epitrépete díchos tin agápi su na zo
den paleveteden palevete.
|