Πίσω απ’ του νου μου το λευκό και την ηχώ του χρόνου
δίδυμη νύχτα το κακό, που πυρπολεί το φως μου
θειάφι μυρίζει το νερό, σκουριά κυλάει στο αίμα
το μόνο που `χω καθαρό είν’ το δικό σου βλέμμα.
Εγώ λυγμών καρπός, εγώ ματαίων κόπος
εγώ ο άκτιστος ναός, εγώ κρανίου τόπος
κι εσύ της γης πνοή το πρωινό του Απρίλη
με των ονείρων το φιλί μου γλύκανες τα χείλη.
Όλου του κόσμου τα δεινά νιώθω δικά μου χρέη,
σαν ασκητής που τυραννά το σώμα που δε φταίει
μ’ ακολουθούν βαριές σκιές και μια σιωπή που καίει
μόνο από τα χείλη σου ότι λες σαν αεράκι πνέει.
Εγώ λυγμών καρπός, εγώ ματαίων κόπος
εγώ ο άκτιστος ναός, εγώ κρανίου τόπος
κι εσύ της γης πνοή το πρωινό του Απρίλη
με των ονείρων το φιλί μου γλύκανες τα χείλη.
|
Píso ap’ tu nu mu to lefkó ke tin ichó tu chrónu
dídimi níchta to kakó, pu pirpoli to fos mu
thiáfi mirízi to neró, skuriá kilái sto ema
to móno pu `cho katharó in’ to dikó su vlémma.
Egó ligmón karpós, egó mateon kópos
egó o áktistos naós, egó kraníu tópos
ki esí tis gis pnoí to prinó tu Apríli
me ton oniron to filí mu glíkanes ta chili.
Όlu tu kósmu ta diná niótho diká mu chréi,
san askitís pu tiranná to sóma pu de ftei
m’ akoluthun variés skiés ke mia siopí pu kei
móno apó ta chili su óti les san aeráki pnéi.
Egó ligmón karpós, egó mateon kópos
egó o áktistos naós, egó kraníu tópos
ki esí tis gis pnoí to prinó tu Apríli
me ton oniron to filí mu glíkanes ta chili.
|