Μια ηλιαχτίδα η αγάπη που μου χάρισες,
ήτανε άνοιξη κι απ’ την αρχή μου άρεσες.
Μα κάποια νύχτα που ’βρεχε μέχρι να ξημερώσει
με πρόδωσες χωρίς ντροπή και σου ’χα αγάπη τόση.
Καις τις εικόνες και κρατάς τη στάχτη,
πόσο σ’ έχω άχτι,
πόσο σ’ έχω άχτι.
Ένα παράθυρο στο όνειρο μου άνοιξες,
με την καρδιά και το κορμί σου μόλις μ’ άντεξες,
μα ό,τι ένιωσα εγώ εσύ δεν το ’χεις νιώσει
και σαν τον κλέφτη έφυγες και σου ’χα αγάπη τόση.
Καις τις εικόνες και κρατάς τη στάχτη,
πόσο σ’ έχω άχτι,
πόσο σ’ έχω άχτι.
|
Mia iliachtída i agápi pu mu chárises,
ítane ániksi ki ap’ tin archí mu áreses.
Ma kápia níchta pu ’vreche méchri na ksimerósi
me pródoses chorís ntropí ke su ’cha agápi tósi.
Kes tis ikónes ke kratás ti stáchti,
póso s’ écho áchti,
póso s’ écho áchti.
Έna paráthiro sto óniro mu ánikses,
me tin kardiá ke to kormí su mólis m’ ántekses,
ma ó,ti éniosa egó esí den to ’chis niósi
ke san ton kléfti éfiges ke su ’cha agápi tósi.
Kes tis ikónes ke kratás ti stáchti,
póso s’ écho áchti,
póso s’ écho áchti.
|