Δε με ρώτησε κανένας πως περνάω
ούτε φίλος μα ούτε κι αδερφός
έμεινα μόνος τις πληγές μου να μετράω
ήσουν για μένα ο πιο μεγάλος στεναγμός
Είναι φονιάς ο χωρισμός
είναι αβάσταχτος καημός
και δεν μπορεί κανένας να με νιώσει
Μα όποιος αγάπησε πολύ
κι έχει απ’ τον πόνο τρελαθεί
μόνο αυτός μπορεί κουράγιο να μου δώσει
Δε σε νοιάζει αν ακόμα σ’ αγαπάω
σαν τον άνεμο σκορπάς εδώ κι εκεί
κάποια νέα σου μαθαίνω και πονάω
πρόσεχε μάτια μου κακό μη σου συμβεί
Είναι φονιάς ο χωρισμός
είναι αβάσταχτος καημός
και δεν μπορεί κανένας να με νιώσει
Μα όποιος αγάπησε πολύ
κι έχει απ’ τον πόνο τρελαθεί
μόνο αυτός μπορεί κουράγιο να μου δώσει
|
De me rótise kanénas pos pernáo
ute fílos ma ute ki aderfós
émina mónos tis pligés mu na metráo
ísun gia ména o pio megálos stenagmós
Ine foniás o chorismós
ine avástachtos kaimós
ke den bori kanénas na me niósi
Ma ópios agápise polí
ki échi ap’ ton póno trelathi
móno aftós bori kurágio na mu dósi
De se niázi an akóma s’ agapáo
san ton ánemo skorpás edó ki eki
kápia néa su matheno ke ponáo
próseche mátia mu kakó mi su simvi
Ine foniás o chorismós
ine avástachtos kaimós
ke den bori kanénas na me niósi
Ma ópios agápise polí
ki échi ap’ ton póno trelathi
móno aftós bori kurágio na mu dósi
|