|
Είναι φορές που δεν υπάρχει άλλος δρόμος
είναι φορές που δεν υπάρχει επιστροφή
κι η μοναξιά είναι φυγή.
Είναι που ο κάμπος τώρα βγάζει στην πλατεία
κι οι ακρογιαλιές απ’ το σαλόνι μας περνούν
και μας κοιτούν με μάτια κρύα.
Κι εσύ δεν είσαι πουθενά
μόνο στα όνειρά μου πια σε συναντάω
χωρίς εικόνα και μορφή
μα νιώθω ότι είσ’ εσύ
όμως δεν είσαι πουθενά
μόνο στα όνειρά μου πια
Πηδάει το κύμα να σαρώσει το τοπίο
ακούει κανείς σ’ αυτό το παραμιλητό
το ουρλιαχτό των υπογείων
Είναι που όλα πια τα ζούμε απ’ τη βεράντα
στα πόδια μας ο κόσμος είναι σκηνικό
μ’ ένα κουμπί μηδέν τα πάντα.
|
Ine forés pu den ipárchi állos drómos
ine forés pu den ipárchi epistrofí
ki i monaksiá ine figí.
Ine pu o kábos tóra vgázi stin platia
ki i akrogialiés ap’ to salóni mas pernun
ke mas kitun me mátia kría.
Ki esí den ise puthená
móno sta ónirá mu pia se sinantáo
chorís ikóna ke morfí
ma niótho óti is’ esí
ómos den ise puthená
móno sta ónirá mu pia
Pidái to kíma na sarósi to topío
akui kanis s’ aftó to paramilitó
to urliachtó ton ipogion
Ine pu óla pia ta zume ap’ ti veránta
sta pódia mas o kósmos ine skinikó
m’ éna kubí midén ta pánta.
|
