|
Είναι κάτι νύχτες που απλώνω τα χέρια
Πιάνω το φεγγάρι, αγγίζω τ’ αστέρια
Σε ψάχνω, σε αισθάνομαι
Στ’ απέραντό σου χάνομαι
Είναι κάτι μέρες που δε βγαίνει η ανατολή
Γίνεται η σιωπή η πιο δυνατή κραυγή
Και στ’ όνειρο αφήνομαι
Μες στη σκιά σου κρύβομαι
Είναι που δε σ’ έχω
Κι άλλο δεν αντέχω
Το αύριο σταμάτησα
Στο σήμερα ναυάγησα
Ρίχνω τη ζωή μου
Στον άνεμο και τρέχω
Το θάνατό μου σφράγισα
Και το κλειδί σου χάρισα
Είναι κάτι ώρες που για πάντα αποκλήρωσα
Φτηνή κληρονομιά που μια ζωή την πλήρωσα
Και κλείνω το παράθυρο
Στο μέλλον μου το ανάπηρο
|
Ine káti níchtes pu aplóno ta chéria
Piáno to fengári, angizo t’ astéria
Se psáchno, se esthánome
St’ apérantó su chánome
Ine káti méres pu de vgeni i anatolí
Ginete i siopí i pio dinatí kravgí
Ke st’ óniro afínome
Mes sti skiá su krívome
Ine pu de s’ écho
Ki állo den antécho
To avrio stamátisa
Sto símera nafágisa
Ríchno ti zoí mu
Ston ánemo ke trécho
To thánató mu sfrágisa
Ke to klidí su chárisa
Ine káti óres pu gia pánta apoklírosa
Ftiní klironomiá pu mia zoí tin plírosa
Ke klino to paráthiro
Sto méllon mu to anápiro
|
