|
Όλα μας τα `παν οι σοφοί
και με το παραπάνω
κορώνα γράμματα η ζωή
μα εγώ το κέρμα χάνω
Βλέπω τους φίλους τους παλιούς
να λένε δεν πειράζει
ψυχή που δεν αμάρτησε
ποτέ της δεν αγιάζει
Είναι σκοτάδι μάτια μου
πάντα σ’ αυτή την πλάση
μια χαραμάδα αφήνουμε
το φως για να περάσει
Να μπούνε χρώματα φωνές
όνειρα και ταξίδια
να κλέψουμε απ’ τους Θεούς
πανάκριβα στολίδια
Μια ρουφηξιά είναι η ζωή
της άνοιξης μια μέρα
μια ανάσα ένας στεναγμός
στο δροσερό αέρα
Καραβοκύρισσα καλή
δώσ’ μου την αγκαλιά σου
κι ας είναι δηλητήριο
στα χείλη τα φιλιά σου
Είναι σκοτάδι μάτια μου
πάντα σ’ αυτή την πλάση
μια χαραμάδα αφήνουμε
το φως για να περάσει
|
Όla mas ta `pan i sofi
ke me to parapáno
koróna grámmata i zoí
ma egó to kérma cháno
Olépo tus fílus tus palius
na léne den pirázi
psichí pu den amártise
poté tis den agiázi
Ine skotádi mátia mu
pánta s’ aftí tin plási
mia charamáda afínume
to fos gia na perási
Na bune chrómata fonés
ónira ke taksídia
na klépsume ap’ tus Theus
panákriva stolídia
Mia rufiksiá ine i zoí
tis ániksis mia méra
mia anása énas stenagmós
sto droseró aéra
Karavokírissa kalí
dós’ mu tin agkaliá su
ki as ine dilitírio
sta chili ta filiá su
Ine skotádi mátia mu
pánta s’ aftí tin plási
mia charamáda afínume
to fos gia na perási
|
