Ποιος είσαι εσύ σε ξέχασα
καθρέφτη καθρεφτάκι του ουρανού,
ήμουν παιδί δε γέρασα
μα πέρασε ο καιρός και είμαι αλλού.
Κι είπα να ζήσω τη γιορτή κόσμου
κι είπα να πάω μακριά.
Η θάλασσα που σου ‘μοιαζε
στέγνωσε στην πέτρα σαν βροχή,
στεριά στεγνή στερνή φωνή
φώναξε στο θάνατο ν’ αργεί.
Κι είπα να ζήσω τη γιορτή κόσμου
κι είπα να πάω μακριά.
Κι είπα στον ήλιο τη ζωή σου δώσ’ μου
και μου δώσε φωτιά
|
Pios ise esí se kséchasa
kathréfti kathreftáki tu uranu,
ímun pedí de gérasa
ma pérase o kerós ke ime allu.
Ki ipa na zíso ti giortí kósmu
ki ipa na páo makriá.
I thálassa pu su ‘miaze
stégnose stin pétra san vrochí,
steriá stegní sterní foní
fónakse sto thánato n’ argi.
Ki ipa na zíso ti giortí kósmu
ki ipa na páo makriá.
Ki ipa ston ílio ti zoí su dós’ mu
ke mu dóse fotiá
|