Είσαι στο δικό μου δρόμο
επικίνδυνη στροφή.
Χάνω φίλους, χάνω χρόνο
και ξοδεύω μια ζωή.
Γιατί
μου λείπεις και πονώ,
τις νύχτες μόνη δεν μπορώ,
τρελαίνομαι και χάνομαι που σ’ αγαπώ.
Είσ’ ο έρωτας που με χαλάει
και μου καταστρέφει το μυαλό.
Είσ’ ο έρωτας που δεν περνάει,
μοιάζεις μ’ ένα θάνατο αργό.
Πάλι τα γενέθλιά μου
δε θυμήθηκες προχτές.
Θέλω μια φορά μπροστά μου
να σε δω κι εσύ να κλαις.
Να κλαις.
Μου λείπεις και πονώ,
τις νύχτες μόνη δεν μπορώ,
τρελαίνομαι και χάνομαι που σ’ αγαπώ.
Είσ’ ο έρωτας που με χαλάει
και μου καταστρέφει το μυαλό.
Είσ’ ο έρωτας που δεν περνάει,
μοιάζεις μ’ ένα θάνατο αργό.
|
Ise sto dikó mu drómo
epikíndini strofí.
Cháno fílus, cháno chróno
ke ksodevo mia zoí.
Giatí
mu lipis ke ponó,
tis níchtes móni den boró,
trelenome ke chánome pu s’ agapó.
Is’ o érotas pu me chalái
ke mu katastréfi to mialó.
Is’ o érotas pu den pernái,
miázis m’ éna thánato argó.
Páli ta genéthliá mu
de thimíthikes prochtés.
Thélo mia forá brostá mu
na se do ki esí na kles.
Na kles.
Mu lipis ke ponó,
tis níchtes móni den boró,
trelenome ke chánome pu s’ agapó.
Is’ o érotas pu me chalái
ke mu katastréfi to mialó.
Is’ o érotas pu den pernái,
miázis m’ éna thánato argó.
|