Είναι στιγμές που βαριέμαι και θέλω να φύγω
και με χαρά μου ανοίγω γι’ αλλού τα φτερά
όμως κρατάει η χαρά μου αυτή τόσο λίγο
που δε το ξέρω αν είναι στ’ αλήθεια χαρά
Είσαι συνήθεια μου όσο κι αν φαίνεται πεζό
χωρίς εσένα πια δε ζω αυτή είναι η αλήθεια
είσαι συνήθεια μου και με κρατάς και σε κρατώ
γιατί είναι πάθος δυνατό και η συνήθεια
Δεν είσαι ο έρωτας που συγκινήσεις μας δίνει
και μη λυπάσαι γλυκέ έρωτά μου κουτέ
δεν είσαι η φλόγα που ανάβει αμέσως και σβήνει
μα είσαι κάτι που τέλος δεν έχει ποτέ
Είσαι συνήθεια μου όσο κι αν φαίνεται πεζό
χωρίς εσένα πια δε ζω αυτή είναι η αλήθεια
είσαι συνήθεια μου και με κρατάς και σε κρατώ
γιατί είναι πάθος δυνατό και η συνήθεια
|
Ine stigmés pu variéme ke thélo na fígo
ke me chará mu anigo gi’ allu ta fterá
ómos kratái i chará mu aftí tóso lígo
pu de to kséro an ine st’ alíthia chará
Ise siníthia mu óso ki an fenete pezó
chorís eséna pia de zo aftí ine i alíthia
ise siníthia mu ke me kratás ke se krató
giatí ine páthos dinató ke i siníthia
Den ise o érotas pu sigkinísis mas díni
ke mi lipáse gliké érotá mu kuté
den ise i flóga pu anávi amésos ke svíni
ma ise káti pu télos den échi poté
Ise siníthia mu óso ki an fenete pezó
chorís eséna pia de zo aftí ine i alíthia
ise siníthia mu ke me kratás ke se krató
giatí ine páthos dinató ke i siníthia
|