|
Το ψέμα έγινε αλήθεια
Κι ο εφιάλτης φτηνή πραγματικότητα
Οι διαφωνίες μας συνήθεια
Κι όλα τα βράδια μας μονότονα κι αφόρητα
Χέρι με χέρι ήταν πρώτα
Και οι σκιές μας φωτιά μέσα στη νύχτα
Τώρα σαν σβήνουνε τα φώτα
Πλάτη με πλάτη και μια σκέτη καληνύχτα
Μα ας μη μετράμε όλα αυτά που μας χωρίζουν
Σε μια ζωή που τη φιλήσαμε στο στόμα
Τώρα πονάνε όλα όσα μας ενώνουν
Και δεν ξοφλάμε για εκατό ζωές ακόμα
Ήταν τα μάτια σου ελιξίριο
Για τις αθώες μικρές σου επιθυμίες
Τώρα το βλέμμα σου μυστήριο
Που μ’ οδηγεί μόνο σε φόβους κι αγωνίες
Τότε ζητούσα το φεγγάρι
Να μην αφήσει να ξυπνήσει η άλλη μέρα
Μα να το φως μας βρίσκει πάλι
Πλάτη με πλάτη και μια σκέτη καλημέρα
|
To pséma égine alíthia
Ki o efiáltis ftiní pragmatikótita
I diafoníes mas siníthia
Ki óla ta vrádia mas monótona ki afórita
Chéri me chéri ítan próta
Ke i skiés mas fotiá mésa sti níchta
Tóra san svínune ta fóta
Pláti me pláti ke mia skéti kaliníchta
Ma as mi metráme óla aftá pu mas chorízun
Se mia zoí pu ti filísame sto stóma
Tóra ponáne óla ósa mas enónun
Ke den ksofláme gia ekató zoés akóma
Ήtan ta mátia su eliksírio
Gia tis athóes mikrés su epithimíes
Tóra to vlémma su mistírio
Pu m’ odigi móno se fóvus ki agoníes
Tóte zitusa to fengári
Na min afísi na ksipnísi i álli méra
Ma na to fos mas vríski páli
Pláti me pláti ke mia skéti kaliméra
|
