Αν, στα όνειρά μου με ξυπνά
μια ενοχή από παλιά
Αν, κάθε φορά που αναζητώ
το πρόσωπό σου να ξαναδώ
Βάζω μπρος τη μηχανή
βγαίνω βόλτα στη βροχή
κι ο αέρας μου τρυπάει το κορμί
Έλα και μπες,
μέσα στις φλέβες μου ξανά
κόψε στα δύο τη φρικτή μου μοναξιά
Έλα σαν θάλασσα πλατιά
να μ’ αγκαλιάσεις ξαφνικά
και να χαθώ, μες στου κορμιού σου τα νερά
Τότε, τότε που ήμασταν μαζί
τα όνειρά σου ήταν δική μου προσευχή
Όταν, όταν φοβόμουν τις σκιές
γέμιζες φώτα τη σιωπή και μουσικές
Η ζωή είναι μικρή
και πολύτιμη η στιγμή
Όλα γύρω μου φωνάζουν σε καλούν.
|
An, sta ónirá mu me ksipná
mia enochí apó paliá
An, káthe forá pu anazitó
to prósopó su na ksanadó
Oázo bros ti michaní
vgeno vólta sti vrochí
ki o aéras mu tripái to kormí
Έla ke bes,
mésa stis fléves mu ksaná
kópse sta dío ti friktí mu monaksiá
Έla san thálassa platiá
na m’ agkaliásis ksafniká
ke na chathó, mes stu kormiu su ta nerá
Tóte, tóte pu ímastan mazí
ta ónirá su ítan dikí mu prosefchí
Όtan, ótan fovómun tis skiés
gémizes fóta ti siopí ke musikés
I zoí ine mikrí
ke polítimi i stigmí
Όla giro mu fonázun se kalun.
|