Το σώμα γίνεται ουρανός
οι ανάσες περιστέρια
κι εγώ που πάντα
πάντα μένω μοναχός
στα δυο σου χέρια ψάχνω το φως.
Τα λόγια γίνονται σκουριά
κι η λέξη που θυμάμαι
είναι που χτες με κράτησες σφιχτά
κι είπες “φοβάμαι”
είναι η καρδιά ζεστή σαν πυρκαγιά
κι εμείς γυρνάμε στην παγωνιά
Ποτέ
ποτέ δε σ’ είχα αληθινά
ποτέ δε γίναμε ένα.
Έλα να κλέψουμε το χρόνο που περνά
έλα να ζήσουμε ξανά
να σβήσουμε το ψέμα.
Αλλάζει ο κόσμος σκηνικό
και τ’ όνειρο ξυπνάει
Αχ! να προλάβω στ’ όνειρό σου
να χαθώ
κι όπου σε πάει να ‘μαι κι εγώ.
Το σώμα γίνεται καπνός
το δάκρυ κυπαρίσσι.
Πάρ’ τη ζωή μου τώρα
τώρα που ειν’ εδώ
προτού μ’ αφήσει
δώσ’ μου το βλέμμα σου το καθαρό
έλα πριν σβήσει
δώσ’ μου το φως.
|
To sóma ginete uranós
i anáses peristéria
ki egó pu pánta
pánta méno monachós
sta dio su chéria psáchno to fos.
Ta lógia ginonte skuriá
ki i léksi pu thimáme
ine pu chtes me krátises sfichtá
ki ipes “fováme”
ine i kardiá zestí san pirkagiá
ki emis girnáme stin pagoniá
Poté
poté de s’ icha alithiná
poté de giname éna.
Έla na klépsume to chróno pu perná
éla na zísume ksaná
na svísume to pséma.
Allázi o kósmos skinikó
ke t’ óniro ksipnái
Ach! na prolávo st’ óniró su
na chathó
ki ópu se pái na ‘me ki egó.
To sóma ginete kapnós
to dákri kiparíssi.
Pár’ ti zoí mu tóra
tóra pu in’ edó
protu m’ afísi
dós’ mu to vlémma su to katharó
éla prin svísi
dós’ mu to fos.
|