Πάλι η νύχτα με κερνάει, πάλι θάνατο,
πίνω στάλα στάλα τη φωτιά,
που ‘ναι το φιλί σου, το φιλί τ’ αθάνατο,
δώσ’ το μου να ξυπνήσω, δώσ’ το μου να μεθύσω
κι απ’ την αρχή ν’ αρχίσω,
δώσ’ το να πέσουν τ’ άστρα και του κορμιού τα κάστρα,
ψυχή μου ξελογιάστρα.
Έλα πάλι στ’ όνειρό μου, έλα σαν φωτιά,
έλα να μου κάψεις την καρδιά,
έλα να με ταξιδέψεις, έστω μια στιγμή,
στο παραδεισένιο σου κορμί.
Πάλι η νύχτα με κερνάει, πάλι θάνατο
και σε χάνω μέσα στους καπνούς,
χίλιες δυο φορές πεθαίνω κάθε Σάββατο,
χίλιες φορές ματώνω, πίνω και με σκοτώνω,
αχ! μη μ’ αφήνεις μόνο,
χίλιες φορές πονάω, χίλιες πληγές μετράω,
για χάρη στο ζητάω.
Έλα πάλι στ’ όνειρό μου, έλα σαν φωτιά,
έλα να μου κάψεις την καρδιά,
έλα να με ταξιδέψεις, έστω μια στιγμή,
στο παραδεισένιο σου κορμί.
|
Páli i níchta me kernái, páli thánato,
píno stála stála ti fotiá,
pu ‘ne to filí su, to filí t’ athánato,
dós’ to mu na ksipníso, dós’ to mu na methíso
ki ap’ tin archí n’ archíso,
dós’ to na pésun t’ ástra ke tu kormiu ta kástra,
psichí mu kselogiástra.
Έla páli st’ óniró mu, éla san fotiá,
éla na mu kápsis tin kardiá,
éla na me taksidépsis, ésto mia stigmí,
sto paradisénio su kormí.
Páli i níchta me kernái, páli thánato
ke se cháno mésa stus kapnus,
chílies dio forés petheno káthe Sávvato,
chílies forés matóno, píno ke me skotóno,
ach! mi m’ afínis móno,
chílies forés ponáo, chílies pligés metráo,
gia chári sto zitáo.
Έla páli st’ óniró mu, éla san fotiá,
éla na mu kápsis tin kardiá,
éla na me taksidépsis, ésto mia stigmí,
sto paradisénio su kormí.
|