Θα μετρήσω ως το δέκα
κι όποιος βγει θα τα φυλά,
πίσω από το δάχτυλό μου
η κρυμμένη μου χαρά.
Φώναζα φτου ξελευτερία,
έλα ψυχή μου φανερώσου,
στο δέντρο εκείνο που κρυβόσουν
έτρεφε η ρίζα τ’ όνειρό σου.
Φώναζες φτου ξελευτερία
κι ανθίζαν γύρω μας οι κήποι
κι είχαν τα μάτια σου, Μαρία,
όλου του κόσμου το μαγνήτη.
Πέτρο, ακίνητος, σε βλέπω
κι εσένα, όλγα, σ’ έχω δει.
Μικρή η αυλή, για μας, πατρίδα,
ορθάνοιχτη, χωρίς κλειδί.
|
Tha metríso os to déka
ki ópios vgi tha ta filá,
píso apó to dáchtiló mu
i krimméni mu chará.
Fónaza ftu kseleftería,
éla psichí mu fanerósu,
sto déntro ekino pu krivósun
étrefe i ríza t’ óniró su.
Fónazes ftu kseleftería
ki anthízan giro mas i kípi
ki ichan ta mátia su, María,
ólu tu kósmu to magníti.
Pétro, akínitos, se vlépo
ki eséna, ólga, s’ écho di.
Mikrí i avlí, gia mas, patrída,
orthánichti, chorís klidí.
|