|
Τρυπάω τα φύλλα της ελιάς και φτιάχνω αεροπλάνα
Τα παιδικά παιχνίδια μου τα σκόρπισε ο αέρας
Τώρα δεν κάνω σχέδια τώρα δεν έχω πλάνα
Ξυπνάω αργά και χάνομαι στα όνειρα της μέρας
Πίνω μια θάλασσα ρακή κι η δίψα μου δε σβήνει
Από το βράχο του καπνού βουτάω για ένα σταυρό
Το σκοτεινό το βλέμμα σου ν’ αγιάσω δε μ’ αφήνει
Με ξόρκια δε μερεύτεται το μέσα μου θεριό
Ότι θυμάμαι με καρφώνει στο χώμα
Ότι ξεχνάω μου κρύβει τον ουρανό
Ότι αγαπάω με φοβίζει ακόμα
Κι ότι φοβάμαι με κρατάει ζωντανό
Δεν έχω ρόδο στη λαλιά μήτε κρυμμένο αγκάθι
Τη γλώσσα μου την έδεσε ένας παλιός χρησμός
Του χρόνου το αλφάβητο κανείς δε θα το μάθει
Της αγκαλιάς δε λύνεται ο γόρδιος δεσμός
Ότι θυμάμαι με καρφώνει στο χώμα
Ότι ξεχνάω μου κρύβει τον ουρανό
Ότι αγαπάω με φοβίζει ακόμα
Κι ότι φοβάμαι με κρατάει ζωντανό
|
Tripáo ta fílla tis eliás ke ftiáchno aeroplána
Ta pediká pechnídia mu ta skórpise o aéras
Tóra den káno schédia tóra den écho plána
Ksipnáo argá ke chánome sta ónira tis méras
Píno mia thálassa rakí ki i dípsa mu de svíni
Apó to vrácho tu kapnu vutáo gia éna stavró
To skotinó to vlémma su n’ agiáso de m’ afíni
Me ksórkia de mereftete to mésa mu therió
Όti thimáme me karfóni sto chóma
Όti ksechnáo mu krívi ton uranó
Όti agapáo me fovízi akóma
Ki óti fováme me kratái zontanó
Den écho ródo sti laliá míte krimméno agkáthi
Ti glóssa mu tin édese énas paliós chrismós
Tu chrónu to alfávito kanis de tha to máthi
Tis agkaliás de línete o górdios desmós
Όti thimáme me karfóni sto chóma
Όti ksechnáo mu krívi ton uranó
Όti agapáo me fovízi akóma
Ki óti fováme me kratái zontanó
|
