Περνάει ο Στρατός, της χώρας ο φρουρός
κι ανοίγω προς τα μπρος το βήμα ολοταχώς
στη δόξα μου τραβώ σαν να παραληρώ
σαν τον τρελό από πίσω, εν δυο.
Απλός εγώ περνώ, μονάχος περπατώ
βαδίζω σιωπηλός μα αποφασιστικός,
τρελά ποθώ να βρω ποιος είμαι, γιατί ζω,
το πλήθος θα διασχίσω εντός.
Δεν ξέρω το καλό και τα’ άλλο τ’ αγνοώ
το πλήθος μ’ αγνοεί μα νιώθω τι εννοεί
και τρέχω να χωθώ στον νου μου να σωθώ
και ξέρω ποιο το πλήθος, εγώ.
Λαβύρινθο περνώ, θαρρώ σφιχτά κρατώ
τον μίτο τον χρυσό την έξοδο να βρω
Θησέας να τη δω και να λευτερωθώ
μα ουρά του Μινώταυρου κρατώ.
Του φεύγω απ’ τα δεξιά μου φεύγει απ’ τα ζερβά
Αν με νικήσει να! αν τον νικήσω, να!
Μια τούρτα είν’ η καρδιά να σβήσω τα κεριά,
Να τα χιλιοχρονίσω. Μαγκιά.
Εγώ είμαι μοναχός, συνάμα συρφετός,
Και πίσω κουρνιαχτός σε μια γωνιά ο Θεός
Ψωνίζει μπακλαβά, γυρνά και μου γελά
Κι αυτό που τώρα ακούτε, Ηχώ.
|
Pernái o Stratós, tis chóras o frurós
ki anigo pros ta bros to víma olotachós
sti dóksa mu travó san na paraliró
san ton treló apó píso, en dio.
Aplós egó pernó, monáchos perpató
vadízo siopilós ma apofasistikós,
trelá pothó na vro pios ime, giatí zo,
to plíthos tha diaschíso entós.
Den kséro to kaló ke ta’ állo t’ agnoó
to plíthos m’ agnoi ma niótho ti ennoi
ke trécho na chothó ston nu mu na sothó
ke kséro pio to plíthos, egó.
Lavírintho pernó, tharró sfichtá krató
ton míto ton chrisó tin éksodo na vro
Thiséas na ti do ke na lefterothó
ma urá tu Minótavru krató.
Tu fevgo ap’ ta deksiá mu fevgi ap’ ta zervá
An me nikísi na! an ton nikíso, na!
Mia turta in’ i kardiá na svíso ta keriá,
Na ta chiliochroníso. Magkiá.
Egó ime monachós, sináma sirfetós,
Ke píso kurniachtós se mia goniá o Theós
Psonízi baklavá, girná ke mu gelá
Ki aftó pu tóra akute, Ichó.
|