Ένα κορμί κομματιασμένο,
ένα κορμί αφορισμένο
από έναν κόσμο αδιάφορο.
Δύο χαρτιά τσαλακωμένα
με ψέματα αγκαλιασμένα
στο πάθος το παράφορο.
Έχει πεθάνει η καρδιά πριν να γεράσει
τώρα ούτε ο πόνος κι αυτός μ’ έχει ξεχάσει.
Τώρα ούτε εσύ, ούτε κανένας δε θυμάται
με αντικρίζει η μοναξιά και με φοβάται.
Γράφω ένα γράμμα στον εαυτό μου για ν’ αντέξει
είναι ένα τέλος που δεν το ‘χα εγώ διαλέξει,
όμως το γράμμα εδώ πέρα δε θα φτάσει
έχει πεθάνει η καρδιά πριν να γεράσει.
Ένα τσιγάρο που ‘χει σβήσει
κι απ’ το παράθυρο η θλίψη
με παίζει μες στα μάτια μου.
Το ραδιόφωνο που παίζει
και το μπουκάλι στο τραπέζι
για συντροφιά τα βράδια μου.
|
Έna kormí kommatiasméno,
éna kormí aforisméno
apó énan kósmo adiáforo.
Dío chartiá tsalakoména
me psémata agkaliasména
sto páthos to paráforo.
Έchi petháni i kardiá prin na gerási
tóra ute o pónos ki aftós m’ échi ksechási.
Tóra ute esí, ute kanénas de thimáte
me antikrízi i monaksiá ke me fováte.
Gráfo éna grámma ston eaftó mu gia n’ antéksi
ine éna télos pu den to ‘cha egó dialéksi,
ómos to grámma edó péra de tha ftási
échi petháni i kardiá prin na gerási.
Έna tsigáro pu ‘chi svísi
ki ap’ to paráthiro i thlípsi
me pezi mes sta mátia mu.
To radiófono pu pezi
ke to bukáli sto trapézi
gia sintrofiá ta vrádia mu.
|