Πήγα παντού, γύρισα τον κόσμο
με το νου και με τα πόδια
Δύση και Ανατολή,
πέρασα τη θολή γραμμή
Χάθηκα μόνος, χάθηκα στον κόσμο
στην βοή, στην ησυχία
Μίλησα με τους ανέμους
Που θα βρω την ευτυχία
Όπου κι αν πας, όπου κι αν πας
Ένα μικρό παιδί σ’ ακολουθάει
Το χαμένο του δίκιο ζητάει
Κλαίει, γελάει
Μοναχό του παραμιλάει
Ο καιρός περνάει
μα η ψυχή ποτέ δε γερνάει
Σε πυκνά παρθένα δάση,
σε απάτητα μονοπάτια
έψαξα το θησαυρό μου,
της ψυχής μου τα διαμάντια
Στάθηκα σε σταυροδρόμια,
αερικά με μαστιγώσαν
Έφτασα ως της γης την άκρη
μα απάντηση δε μου `δώσαν
|
Píga pantu, girisa ton kósmo
me to nu ke me ta pódia
Dísi ke Anatolí,
pérasa ti tholí grammí
Cháthika mónos, cháthika ston kósmo
stin voí, stin isichía
Mílisa me tus anémus
Pu tha vro tin eftichía
Όpu ki an pas, ópu ki an pas
Έna mikró pedí s’ akoluthái
To chaméno tu díkio zitái
Klei, gelái
Monachó tu paramilái
O kerós pernái
ma i psichí poté de gernái
Se pikná parthéna dási,
se apátita monopátia
épsaksa to thisavró mu,
tis psichís mu ta diamántia
Státhika se stavrodrómia,
aeriká me mastigósan
Έftasa os tis gis tin ákri
ma apántisi de mu `dósan
|