“Τίποτα πια δε με σοκάρει”
Είπες κι ανοίξαν οι ουρανοί.
Κι εγώ βουβός
ο διάολος να με πάρει,
Σαν δέντρο που κοιτάει ένα παιδί.
Ένα παιδί που πνίγεται στο βάθος.
Σε κάτι βρόμικα νερά,
θολά κι ορμητικά.
Κι απ’ όλους τους σωτήρες
εγώ είμαι ο πιο λάθος.
Που είμαι πεύκο στην ακρογιαλιά.
Είμαι ένα πεύκο στην ακρογιαλιά…
Στο δρόμο ένα ακορντεόν να παίζει.
Χόρεψε μονάχη στη βροχή.
Χόρεψε τα χρόνια να θυμάμαι,
Όταν οι ρίζες
δε με κάρφωναν στη γη.
Έλα ξεκουράσου στα κλαδιά μου.
Φόρεσε τα μαύρα σου γυαλιά.
Να μην μπορείς
να δεις την ερημιά μου,
Που είμαι πεύκο στην ακρογιαλιά.
Είμαι ένα πεύκο στην ακρογιαλιά..
|
“Típota pia de me sokári”
Ipes ki aniksan i urani.
Ki egó vuvós
o diáolos na me pári,
San déntro pu kitái éna pedí.
Έna pedí pu pnígete sto váthos.
Se káti vrómika nerá,
tholá ki ormitiká.
Ki ap’ ólus tus sotíres
egó ime o pio láthos.
Pu ime pefko stin akrogialiá.
Ime éna pefko stin akrogialiá…
Sto drómo éna akornteón na pezi.
Chórepse monáchi sti vrochí.
Chórepse ta chrónia na thimáme,
Όtan i rízes
de me kárfonan sti gi.
Έla ksekurásu sta kladiá mu.
Fórese ta mavra su gialiá.
Na min boris
na dis tin erimiá mu,
Pu ime pefko stin akrogialiá.
Ime éna pefko stin akrogialiá..
|